اینکه خاک سیهش بالین است           اختر چرخ ادب پروین است

گر چه جز تلخی ز ایام ندید    هر چه خواهی سخنش شیرین است

صاحب آن همه گفتار امروز               سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند          دل بی دوست دلی غمگین است

خاک در دیده بسی جان فرساست     سنگ بر سینه بسی سنگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد            هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و ز هر جا برسی             آخرین منزل هستی این است

آدمی‌هر چه توانگر باشد              چون بدین نقطه رسید مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند                 چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن                 دهر را رسم و ره دیرین است 

خرم آنکس که در این محنت گاه              خاطری را سبب تسکین است

از پروین اعتصامی

                                                                                            نظرتان راجع به این شعر چیست؟

صدای آب می آید، مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟
لباس لحظه ها پاك است.
میان آفتاب هشتم دی ماه
طنین برف، نخ های تماشا، چكه های وقت.
طراوت روی آجرهاست، روی استخوان روز.
چه می خواهیم؟
بخار فصل گرد واژه های ماست.
دهان گلخانه فكر است.
***
سفرهایی ترا در كوچه هاشان خواب می بینند.
تورا در قریه های دور مرغانی بهم تبریك می گویند.
***
چرا مردم نمی دانند
كه لادن اتفاقی نیست،
نمی دانند در چشمان دم جنبانك امروز برق آب های شط دیروز است؟
چرا مردم نمی دانند
كه در گل های ناممكن هوا سرد است؟

                                      از سهراب سپهری

                                                                                                 نظرتان راجع به این شعر چیست؟

خداوندا

راز دلم را با تو در میان می گذارم

از غم هایم پیش تو شکایت می کنم

از تو سلامتی می خواهم

سعادت و خوش بختی ام پیش توست

خداوندا

تو بهترینی

دعایم را اجابت کن

                             آمین

          از فریبا کلهر